Ο κυβερνοχώρος ως εργαλείο προσπέλασης και κατάλυσης της αρχής της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους
Τίτλος:
Cyberspace as a tool of access and abolition of the principle of non-intervention in the internal affairs of a state
Κύρια Υπευθυνότητα:
Μαυρομμάτη, Ζωή Ι.
Επιβλέπων:
Μαρούδα, Μαρία-Ντανιέλλα
Θέματα:
Keywords:
Αρχή της μη επέμβασης, εξαναγκασμός, κυβερνοχώρος, κυβερνοεπιχείρηση, χρήση βίας, απόδοση, κρατική ευθύνη, δικαιοδοσία, μη κρατικός δρων, επέμβαση σε εκλογική διαδικασία Principle of non-intervention, coercion, cyberspace, cyber operation, use of force, attribution, state’ s responsibility, jurisdiction, non-state actors, electoral interfering
Ημερομηνία Έκδοσης:
2019
Εκδότης:
Πάντειο Πανεπιστήμιο Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών
Περίληψη:
Οι νέες μορφές παραβίασης των κανόνων που προστατεύουν τα κράτη από την ξένη επέμβαση, καθιστούν το διεθνές δικαιϊκό στερέωμα ανασφαλές και πολλές φορές το θέτουν υπό αμφισβήτηση. Μετά το τέλος του Β’ΠΠ η Διεθνής κοινότητα πέρασε σε μία προσπάθεια θεμελίωσης των κανόνων εκείνων οι οποίοι θα καθιστούσαν σαφές, πως πρωταρχικός στόχος όλων των κρατών που θέλουν, να είναι μέλη της προσπάθειας αυτής, θα ήταν η με κάθε τρόπο προάσπιση της ειρήνης, η απομάκρυνση από τη χρήση μέσων που τροφοδοτούν τη βία και ο σεβασμός κάθε κράτους, ως κυρίαρχης οντότητας ίσης με όλες τις άλλες.Όλα αυτά διατυπώθηκαν ρητώς στον καταστατικό χάρτη των Ηνωμένων Εθνών αλλά και σε μετέπειτα κείμενα, που ήρθαν για να τον πλαισιώσουν, ενώ πήραν σάρκα καιοτά μέσα από τις αποφάσεις των διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων τα οποία με τη σειρά τους διαμόρφωσαν τη διεθνή πρακτική. Όπως είπαμε και σε προηγούμενη σημείο, η εξέλιξη της τεχνολογίας άνοιξε άλλα μονοπάτια για τους διεθνείς δρώντες, προκειμένου οι ενέργειες στις οποίες καταφεύγουν, πολλές φορές να ξεπερνούν το όριο της νομιμότητας, αλλά χωρίς αυτό, να γίνεται πάντα αντιληπτό.Η παρούσα εργασία αντλώντας την αφορμή από τις δύο εκλογικές αναμετρήσεις, αρχικά, αυτή των προεδρικών εκλογών στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2016 και των Γαλλικών προεδρικών εκλογών το 2017, προσπαθεί, να εντοπίσει, ποια είναι τα σημεία εκείνα, όπου το δίκαιο βρίσκει εφαρμογή στο κυβερνοχώρο. Πιο συγκεκριμένα στο πρώτο μέρος μελετάται το νομικό πλαίσιο γύρω από την αρχή της μη επέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις ενός κράτους υπό το πρίσμα του Α2π7 του ΚΧ/ΗΕ αλλά και η εφαρμογή του στον κυβερνοχώρο με έμφαση τις έννοιες της απόδοσης ευθύνης, της ύπαρξης εξαναγκασμού αλλά και τον ρόλο των μη κρατικών δρώντων σε όλο αυτό, εστιάζοντας σε κάθε πιθανή ιδιαιτερότητα της σύγχρονης πραγματικότητας. Στο δεύτερο μέρος εξετάζονται τα πραγματικά περιστατικά τα οποία ήγειραν όλα αυτά τα ερωτήματα προβαίνοντας σε ουσιαστικά συμπεράσματα.Εν τέλει, ερχόμαστε σε ένα σημείο, όπου ακόμα και η ύπαρξη φαινομενικά επαρκών στοιχείων μοιάζει να διχάζει τους ειδικούς ως προς την επάρκεια τους για την στοιχειοθέτηση παραβίασης κι αυτό είναι ένα σημείο όπου, στα πλαίσια φυσικά της θεματικής που μελετάμε, εγείρονται προβληματισμοί αναφορικά με μία εκτεταμένη προσπάθεια παραβίασης της αρχής της μη επέμβασης στα ζητήματα, που άπτονται της εσωτερικής δικαιοδοσίας ενός κράτους, η οποία ξεκινά από τη βάση, από το στάδιο δηλαδή της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης. Μπορεί μία τέτοιου είδους εξαναγκαστική τακτική να εγείρει περεταίρω αξιώσεις αλλά και να αποδειχθεί με αδιάσειστα στοιχεία και ιδιαιτέρως σε ένα τόσο περίπλοκο και καινοτόμο περιβάλλον όπως αυτό του κυβερνοχώρου;
Abstract:
New forms of infringement of the rules that protect states from foreign interference make the international legal system unsafe and often call it into question. After the end of the World War II, the International Community went on an effort to establish those rules which would clarify that the most important goal of all the states, that wanted to be members of this effort, would be the defense of the worldwide peace in every way, moving away from using violent means and most importantly, respecting each state as a sovereign entity equal to all others.All of this was explicitly stated in the Charter of the United Nations and subsequent texts that came to fruition, and they were fleshed out by the decisions of the international courts which in turn shaped international practice. As we have said before, the evolution of technology has opened up other paths for international actors, in which the actions they resort to, often go beyond the bounds of legitimacy, but without it, always be understood.Drawing on the occasion of the two elections, initially that of the United States Presidential Election 2016 and the French Presidential Election 2017, this research seeks to identify where the law is applicable in cyberspace. More specifically, the first part examines the legal framework around the principle of non-intervention in the internal affairs of a state in the light of the UN / A2 / 7 as well as its application to cyberspace with emphasis on the concepts of accountability, coercion and coercion. The role of non-state actors in all this, focusing on every possible peculiarity of modern reality. The second part examines the facts that raised all of these questions and made meaningful conclusions.Finally, we come to a point where even the existence of seemingly sufficient evidence seems to divide experts into their competence in establishing violations, and this is a point where, in the context of the subject matter we are studying, concerns are raised about one. a widespread attempt to violate the principle of non-interference in matters relating to the internal jurisdiction of a State, which starts from the basis, fromthe manipulation of the public opinion. Can such a coercive tactic raise further claims but also be proven by unbiased evidence, and especially in such a complex and innovative field as cyberspace?
Περιγραφή:
Διπλωματική εργασία - Πάντειο Πανεπιστήμιο. Τμήμα Διεθνών, Ευρωπαϊκών και Περιφερειακών Σπουδών, ΠΜΣ, κατεύθυνση Διεθνές Δίκαιο και Διπλωματικές Σπουδές, 2019
